Een vergeten verhaal

Er was eens een economisch systeem genaamd Trans-Atlantische Slavenhandel en Slavernij dat bijna 400 jaar lang welvaart creëerde voor de Europese mens. Hierover heb ik uitgebreid geschreven in Zwarte Waarheid (Chapter 3A) en Zwarte Waarheid (Chapter 3B).

Een vergeten aspect van slavernij in de Americas is de rol van honden in dat systeem. Of misschien is het niet vergeten maar word het nooit meegenomen in studies over “één van de meest verschrikkelijke gruweldaden in de geschiedenis van de mensheid”. Woorden gesproken door de voormalig Secretaris-Generaal van de Verenigde Naties, Ban Ki-moon.

Honden. De verontrustende waarheid is dat deze dieren voor een groot deel hebben bijgedragen aan het in stand en bloeiend houden van de slavernij. En de wrede, bijna duivelse, wijze waarop deze dieren bijna 400 jaar lang werden gebruikt heeft veel bijgedragen aan de trans-generationele traumas waar veel nakomelingen van slaafgemaakten tot vandaag onder lijden.

Neger-honden

Dit was de naam van honden die op plantages samen met menselijke slaven-patrouilles toezicht hielden op de slaafgemaakten. Zij zorgden door een constante dreiging van geweld ervoor dat de in gevangenschap levende slavenpopulatie niet wegvluchtten van de plantages.

Het was een speciaal voor deze taak gefokte hondensoort.

Tegen de 18e eeuw was plantagestaat Cuba het centrum in de Americas voor het fokken en trainen van de Dogo Cubano, de Cubaanse Bloedhond. Deze hondensoort werd zeer populair bij andere plantagestaten als Brazilië, Jamaica en Noord-Amerika.

Het was een sub-type van de Bull-Mastiff. Met een groter lijf en een sterkere beet. De kracht van een beet word uitgedrukt in PSI. Dit geeft aan hoeveel druk een beet op een vierkante inch uitoefend. De mens heeft een PSI van 120. De Duitse Herder een van 238. De Pitbull Terriër heeft een PSI van 235. De Dogo Cubano had een PSI vergelijkbaar met de Mastiff, 556. Dit dier kon zonder problemen het dijbeen van een volwassen man in tweeën bijten.

De Dogo Cubano, ook wel Cuban Mastiff genoemd, werd geintroduceerd in Cuba tijdens de slavernij voor het surveilleren van de slavenpopulatie. Door het fokken was het een dier met een sterker reukvermogen dan de Bloedhond, maar ook vele malen agressiever.

De Dogo Cubano werd geprezen om zijn effectiviteit bij het opsporen en soms elimineren van gevluchtte slaafgemaakten. Deze hond werd geëxporteerd naar andere plantagestaten als de Guyanas (waaronder Suriname), de Verenigde Staten, Jamaïca en Brazilie. Waar door kruising weer andere sub-types ontstonden. De Dogo Cubano is uitgestorven. Het dier was na de afschaffing van de slavernij in de Americas niet meer nuttig.

De Training

Op Cuba werd de Dogo Cubano gefokt en getraind voor maar een specifiek doel. Dit was het samen met de slavenpatrouilles surveilleren op de plantages. En het opsporen en neutraliseren van gevluchte slaafgemaakten.

Het trainen van deze honden had extreem sadistische en racistische elementen, waardoor in deze dieren een instinctieve haat voor Zwarte mensen werd gekweekt.

Een voorbeeld van de training:

Uit orale overlevering leren we dat, om deze dieren te conditioneren, kreupele, geesteszieke en andere slaafgemaakten die onbruikbaar waren voor slavenarbeid in de kooien werden gestopt. De honden, die dan wekenlang geen voedsel hadden gehad, waren uitgehongerd en vraten zo een man, vrouw of kind levend op.

Wat deze honden leerden herkennen was de geur van doodsangst. Dit is een zeer distinctieve geur. Want door zeer sterke emoties komen stresshormonen als cortisol en adrenaline vrij en vermengen zich met lichaamszweet. De andere slaafgemaakten, al in een permanente staat van mentale depressie, hoorden het geschreeuw van hun lotgenoten en het geblaf van de honden. En wisten wat hen te wachten stond als ze ooit besloten te vluchten.

Concluderend

Tijdens de slavernij was de hond een dierlijke uitingsvorm van menselijke haat. Bovenop de 400 jaar durende brutaliseringen van mensen hun ziel, waardigheid, zelfrespekt en lichamelijke integriteit. Deze herinneringen liggen opgeslagen in het Zwart collectief geheugen. Welk onmens kan in het comfortabele hier en nu zeggen dat het te lang geleden is en het daarom tijd is om te vergeten en vergeven? Misschien een zielloos vat vol verdriet die geen weet heeft van dit belangrijk stukje historische waarheid.

En natuurlijk. De geschiedenis van de Zwarte man en vrouw begint niet bij de Trans-Atlantische Slavenhandel en Slavernij en de kolonisatie van Afrika. Maar dat tijdperk is wel het definiërende deel van onze geschiedenis.

Een tijdperk waarin een realiteit van verschrikkelijk racisme en globale onrecht werd geschapen dat tot vandaag doorwerkt in het alledaagse leven van Zwarte mensen wereldwijd. Het was een vreselijk pijnlijke onderbreking van Afrikaanse geschiedenis die een bijna totale vernietiging van Afrikaanse culturen heeft veroorzaakt.

Gelukkig leven we nu in andere tijden. Waarin Zwarte mensen wereldwijd niet alleen het Verhaal van slavernij en kolonisatie van land, spiritualiteit en verstand willen horen en vertellen. Maar ook de verhalen willen leren over de pre-koloniale geschiedenis van Afrika en over de culturele rijkdommen van de Zwarte mens.

Het is een ondergewaardeerd privilege wanneer je daarbij de juiste balans kan vinden…