De Laatste Dans

Er zijn maar twee vaststaande absolute zekerheden in het leven.

Je werd op een dag geboren en op een dag ga je dood.

En in de jaren op weg naar die dag van overlijden zal Ouderdom, als de rechterhand van de Universele Oppermacht, jou aanraken. Met grijze haren, rimpels en een kaal wordende hoofd als uitnodiging, je in een zachte omhelzing nemen. En jou geleidelijk aan opdringerig en teder tegelijk opdragen met haar te dansen tot aan de laatste dag van je levensjaren.

Het is een natuurlijk iets. Alles dat leeft en zuurstof nodig heeft houdt eens op te bestaan.

En in het begin voelt het zo ruw aan, wil je haar van je wegduwen en misschien zelfs compleet negeren maar haar omhelzing word met de jaren zo krachtig, prachtig en almachtig liefdevol.

Dus op een zekere dag, wanneer het spiegelbeeld volledige overgave uitspreekt, het besef er is en je zeker weet, sla je je armen om haar heen en dans je met haar mee.

Een nieuw levensritme geaccepteerd en aangeleerd, het is kalm en rustig aan, niet meer als in je jonge jaren, zo onbeheerst en vaak zo vermoeiend.

Ouderdom neemt de leiding en laat je meebewegen richting het uur waarop er een einde komt aan het zintuiglijk proeven en ervaren van de Aardse realiteit. Ruggengraat buigt en betuigt een diep respect voor zwaartekrachten. Je danst voorzichtig, met verstijfde pezen en spieren, versleten knieën. Je danst een dans die zeer respectvol, elegant en vredelievend is.

Zij is geen filosoof. Non-religieus. Houdt zich niet bezig met wie naar de hel gaat. Of als er een hemel is na de dood. En of het bestaat.

Sinds het begin der tijden is dit haar primaire taak:

Om uit mensen geboren mensen in een laatste dans te begeleiden naar het voorbepaalde moment dat voor de laatste keer adem het lichaam verlaat.