Her-inneringen (1)

*******************************************************************************************

De Universeel gevierde “Geboortedag van Hip-Hop”, 11 augustus 1973, is al bijna een maand geleden.

11 augustus 2021. Sinds die dag ben ik zo nu en dan even bezig met rustig meditatief-reflecteren over de opkomst van Hip-Hop in Nederland.

De Genesis Jaren. Vanaf eind jaren `70.

Ik heb ze meegemaakt en moet heel eerlijk zeggen, wat misschien heel ouwe-lullerig klinkt, dat in mijn tijd Hip-Hop in al zijn facetten gewoon veel authentieker, nog puur en uniek en in ieder geval leuker was. Hip-Hop van nu is meestal, vooral wat zicht en hoorbaar is op conventionele radio en televisie zenders, een commercieel product.

Net als elk ander (wegwerp) product in deze consumptiemaatschappij, zonder echte waarde, verwerkt tot een auditieve, smaakloze snack.

Net als gemberbier uit de schappen van winkels als Albert Heijn. Het lijkt op de ekte ekte naar Grootmoeders recept. Maar wanneer je een slokje drinkt en proeft dan ga je over je nek en weet je dat het niets anders is dan water vermengd met synthetische kleur-geur-en smaakstoffen.

Dus al bijna een maand lang mijmer ik veelvuldig over mijn intrede in de net ontstane en zelf-ontvouwende Hip-Hop cultuur, nu bijna 42 jaar geleden. En over het gebouw waar wij, The White Glove Gang, in de jaren tachtig een electric-boogie-breakin-trainingsplekje hadden. Het was een peuter-en kleuterschooltje zonder bovenverdieping, met een behoorlijk ruime gymzaal. Waar wij elke zondag mochten oefenen.

Belangrijkste voorwaarde voor het gebruiken van die ruimte was dat enkele leden van de crew na de trainings-sessies de vloer met emmers chloor-water en zwabbers mooi weer schoon maakten. Ook dat gebeurde als in een gecoördineerde dans. Zo ritmisch en met veel artistieke, vaak lachwekkende, improvisaties.

Eind januari 2008 las ik in een bericht op internet dat dit gebouw, Het Wulpennest, door brand is verwoest.

Maakte een behoorlijke impact op mij.

Ik weet nog goed dat ik na het lezen van dat nieuwsbericht een paar dagen rondsjouwde met gevoelens van nostalgie en treurigheid. Want altijd wanneer ik langs dat gebouw ging of het vanuit de verte zag staan, sprongen mijn gedachten soms automatisch terug naar de goeie ouwe tijd.

The White Glove Gang. Wij waren zonder overdrijven zeer vaardige Hip-Hop- Illusionisten in noorderlijk Nederland. Tijdens optredens zag je het publiek met grote ogen kijken en hoorde je de “ooohs en de aaahs”. Brachten ons-zelf op de ritmische toon-ladders van nummers als Rockit van Herbie Hancock, zonder cannabis of pillen, naar hemelse hoogtes.

We luisterden met de oren en hoorden met het hart.

Poëtisch gesproken namen Hip-Hop-Ingenieurs als Africa Bambaataa and Soul Sonic Force met hun ruimteschip Planet Rock, iedereen die kon voelen mee op een mystieke reis. Naar kosmische electric-boogie en breakin-evenementen ver voorbij de buitenste grenzen van het Universum.

Vaak vertoonden wij onze kunsten ook op zaterdagmiddagen in het dorps-centrum aan het begin van winkelstraat de Dracht. Bij de overloop van de Lindegracht. Op een groot stuk vynil. Het was gewoon showen, onder het mom van trainen. Op een puberale manier indruk maken, toch?

Dan had je schuin aan de overkant van de Aldi (waar nu het Kruidvat is) een platenzaak, waar ik in 1982 mijn allereerste LP kocht. Een rap-album.

The Message, van Grandmaster Flash and the Furious Five.

Opgegroeid in een echte plattelands realiteit maakten de geest-verruimende teksten van dit album, mij op twaalfjarige leeftijd wel heel bewust van het feit- dat het alledaagse leven voor jongens zoals mij- in veel steden van de Verenigde Staten een hels bestaan is.

Op dat album dus geen dansplaatjes, maar de rauwe realiteit van leven in het Apartheid-systeem van Amerika in lyrische teksten verwoord. Dit was voordat gangsta-rap vanaf de jaren `90 de wereldwijde Hip-Hop cultuur smoorde, onze droom, infecteerde met geest-vervuilende gif en veranderde in een nachtmerrie. Maar dat is weer een ander, niet zo vrolijk, verhaal.

Het Wulpennest. Onze familie woonde op een paar minuten lopen van dat schooltje.

En mevrouw Reval (mijn moeder) had het zo geregeld dat onze crew, bestaande uit zuivere Hip-Hop liefhebbers, elke zondag-ochtend en middag, in dat gymlokaal kon trainen. Vooral tijdens herfstachtige en winterse periodes een ideale plek.

Die in fysieke zin niet meer bestaat. Sinds het in 2008 door brand werd vernietigd.

Op die plek van veel mooie herinneringen staat inmiddels sinds mei 2020 een kleinschalige woonzorg-locatie voor mensen die aan dementie lijden. Mensen die zichzelf grotendeels zijn vergeten en hun verleden met moeite of helemaal niet meer kunnen herinneren. Het Greidenhuis, zoals deze woonzorg-locatie heet, staat in een woonwijk. Zodat de dementerende bewoners toch hun feeling met de maatschappij houden. Een mooi mens-liefhebbend initiatief.

Ik ben niet zo veel meer in die wijk. Maar wanneer ik vandaag de dag langs dit verzorgings-thuis fiets dan gaan mijn gedachten heel even als in een tijdmachine. Zie ik ons daar in dat gym-zaaltje van Het Wulpennest, met die perfect gladde vloer, waarop je eindeloos windmills, headspins, turtlenecks en backspins kon maken.

Spreekwoordelijk gesproken zal ik tot aan mijn laatste levensjaren dat geweldige gevoel van pure soul-power, wat die manier van dansen gaf, blijven her-voelen. En zal ik een minuut lang terugdenken aan de Hip-Hop-feesten en optredens in de originele Old Skool dagen. Een eenvoudige her-denking. Elke keer dat ik langs dat niet meer bestaande gebouw zal fietsen, lopen of het in mijn geheugen bezoek.

Een gebouw van herinneringen, als een gedenkteken. Een onverwoestbaar innerlijk monument.