Het Gif Genaamd Racisme

De Zwarte wereld-gemeenschap gaat voor de zoveelste keer door een rivier van nooit afkoelende verdriet en woede. Want weer een van ons afgeslacht door iemand die als levenstaak moet hebben het beschermen van onschuldige burgers. Maar die ervoor kiest een ander mens, een kind van een vader en een moeder, met menselijke gevoelens en gedachten, tot een wild dier te reduceren.

George Floyd was zijn naam.  46 jaren jong. Gehandboeid lag hij op zijn buik. En werd alsof hij een ontsnapt en onwillig beest was op een zeer sadistische wijze doodgemaakt. Dit soort buitensporig geweld past vanuit historisch perspectief al honderden jaren in het patroon van racistisch koloniaal geweld. Het enige verschil met de moord en slachtpartijen 150 jaar geleden door de toenmalige koloniale machten is dat het vandaag de dag op video word vastgelegd. De lijst van onschuldige en ongewapende, door de politie, vermoorde Zwarte mannen, vrouwen en kinderen is lang.

Het zijn moorden gepleegd vanuit een mindset die is blijven hangen in koloniale tijden. Hoe spel je genocide? De definitie ervan is “De ontzegging van het recht van bestaan van een gehele menselijke groep”. Het is een pijnlijke waarheid dat in racistisch Amerika, een Apartheid-staat, het bestaansrecht van de zwarte mens op alle gebieden van menselijke activiteit word bedreigd. Is toch geen toeval dat abortus-klinieken in overwegend Zwarte wijken oververtegenwoordigd zijn? Of dat  overwegend Zwarte Amerikanen aan het nieuwe Corona-virus overlijden?

Ik lees soms op internet vaak in discussies het argument van “Black on Black crime”. Zwarte (meestal) jongeren die andere Zwarte jonge mannen vermoorden. En waarom Zwarte activisten dit niet met dezelfde passie en masse veroordelen. Het is een ongevoelig en vooral onzinnig argument.

Omdat de tragiek van “gangbangers” is dat zij in een andere wereld leven. Een waar extreem geweld, moord, zelf-onderdrukking, laag zelf-beeld en extreme materialisme de drijvende krachten zijn achter hun destructieve levensstijl. De wereld van al de onschuldige, ongewapende Zwarte mannen, vrouwen en kinderen die door corrupte en moordzuchtige agenten worden vermoord is een totaal andere werkelijkheid.

Voor een Zwarte man of vrouw levend in dat Boosaardig Imperium (Amerika), is het misschien wel normaal om elke dag van het jaar boos en gefrustreerd te zijn. Want onze stemmen vol verdriet worden niet gehoord. De moord op George Floyd is een traumatische ervaring, een steek in een open wond die maar niet wil genezen. Collectief geraakt, ons innerlijk ernstig verwond. Daarom gaan we de straten op in diepe verontwaardiging, schreeuwend om rechtvaardigheid, kartonnen borden vasthoudend met daarop teksten als “I Cant Breathe”. “No jusitice, no peace”. En het is een gemeenschappelijke peace of mind, een vredig gemoed, die andermaal op een brute manier is onteerd.

Protesteren lijkt de laatste tiental jaren uitgegroeid tot een reflexbeweging. Alsof we in een sinister spel van actie en reactie een tegengeluid laten horen elke keer wanneer een Zwarte man, vrouw of kind door agenten word vermoord. Maar dat is als je deze vorm van reageren zonder gevoelens van empathie bekijkt. Het is uit gevoelens van onmacht en de realisatie dat het een 500 jaar durende strijd is tegen een moordzuchtige en racistische mentaliteit waar geen eind aan lijkt te komen, dat deze reflexbeweging de enige troostende reactie is geworden.

Het is een pijnlijke waarheid dat zovelen de onmacht en frustratie internaliseren. Het maakt ons ziek. Geestelijk, met gevoelens van depressie, verslavingen en andere mentale stoornissen. Lichamelijk, met hoge bloeddruk, darmklachten en zelfs verschillende vormen van kanker. Het geeft aan hoe sterk en invloedrijk emoties op het lichaam zijn.

Lang geleden, als Zwarte jongere met de normale adolescentie problemen, heb ik het op mij genomen. Een zware geestelijke last. Net als elke andere Zwarte man en vrouw in de wereld. Ik heb het over het oplossen van het racisme-vraagstuk. Het is bagage bovenop de menselijke taak en de verantwoordelijkheid een eigen stukje paradijs op Aarde te claimen en bewerkstelligen. Nu ik ouder ben en een stuk wijzer, met een rugzak vol leerzame teleurstellingen en nog steeds leerling in de kunst van relativering, weet ik dat het een samenhang is.

Mijn eigen stukje paradijs hangt nauw samen met het diepe verlangen dat elke Zwarte man, vrouw en kind ter wereld in vrijheid van raciale onrecht en (zelf) haat kan leven. Het zijn persoonlijke geluksgevoelens die gespiegeld worden door de blijdschap en het gelukkig zijn van de melanine-rijke mens.

Ik verblijf over het algemeen op een mentale level van innerlijke vrede. Die regelmatig ruw word verstoord. Want mijn eigen stukje paradijs op Aarde heeft elementen van de hel van raciale terreur in zich verwerkt. Het racisme-vraagstuk blijft mij bezighouden. En het besef is al jaren geleden gekomen dat het onoplosbaar is, `t is in ieder geval een groot maatschappelijk probleem zonder een rechtvaardige en bevredigende oplossing.

Gevoelens van woede, frustratie en onmacht. Ik ken ze maar al te goed. Ze zijn al heel lang niet meer naamloos en al heel lang geen vreemdelingen meer voor mij. Door de moderne tijds lynchpartijen in de laatste week op Ahmaud Arbery, Breonna Taylor en George Floyd is mijn “peace of mind” deze dagen afgedaald naar een emotionele staat van somberheid. Onmacht. Woede. Frustratie. Ze staan weer voor mijn deur.

En het enige dat ik kan doen, vooral ook om mijn geestelijke gezondheid te bewaren, is het verdriet en de pijn om deze door ras gemotiveerde moorden uit mijn emotionele systeem schrijven. Was ik een zanger dan zou ik de bedroefdheid die nu in mijn hart leeft laten zingen. Maar ik schrijf. Het is mijn voornaamste uitlaatklep waarmee ik op creatieve wijze mijn stem laat horen in dit door racisme vergiftigde tijdperk.

Van de 16e eeuw tot vandaag. Een tijdperk gehuld in morele duisternis. Een eeuwenlange periode van rassen-haat en vreselijke brutaliseringen van menselijke waardigheid. Eerst nog in de naam van Jezus. Talloze volkerenmoorden waren het gevolg. Later in de naam van mens-en natuur vernietigend kapitalisme. Maar de tijdsgeest veranderd, is geëvolueerd en dicteert totale bevrijding van eurocentrisch en koloniaal denken. Vooral onder de POC-wereldgemeenschap. Ik benoem deze periode, van de 16e eeuw tot vandaag, de Donkere Middeleeuwen en hoop op verlichtte tijden.