Denk eens terug aan de tijden van Kwaku. Jaren `80, `90. Amsterdam-Bijlmer. Zomervakantie. Voetbal toernooien tussen super-fanatieke teams van Surinaamse jongeren. Kraampjes waar oom en tante hun versbereide Surinaamse etenswaren verkochten. Alle Afro-Surinamers van Neederland gingen daar. Bijlmer veranderde tijdens die zomer weken in een soort Afro-land. Je leefde jaarlijks toe naar de weken van Kwaku. Het was vooral tijdens de kindertijd zo leuk omdat je dan familie trof uit verschillende delen van Neederland. Van Groningen en Heerenveen tot Geleen en van Rotterdam en Vlissingen tot Almelo. Neven en nichten, ooms en tantes, opa’s en oma’s. Iedereen op een centrale plek van ontmoeten en weer samenzijn.
Je verbleef niet in een hotel of in een bed-and breakfast, maar een weekend of zelfs een aantal weken bij familie in Amsterdam. Het was een surrogaat vakantie naar Suriname. Zo gezellig.
Het was gewoon Kwaku. Geen Kwaku-Festival. Nee. Het was gewoon leuk. Niet inclusief en al helemaal niet een multicultureel gebeuren. Kwaku was een Afro-Surinaams feest. Een Happy-Family ding.
En kijk nu. Het is overgenomen door mensen die niet eens weten wat een afro-kam is en door hen volledig geclaimd als een “Feest Voor Iedereen”. Oom en tante zijn jaren geleden al op de boot naar Skot-land gezet. Omdat de overheid allerlei soorten vergunningen en licenties van hun ging eisen. Om hen te frustreren. En de rest is his-story.
Niet leuk toch?!
JERRELISME 